"Κού-πε-πε...

κου-πε-πε, ο μπαμπάκας έρχεται, να του φέρει κατιτί, κουλουράκια στο χαρτί" ή όπως αλλιώς το ξέρει ο καθένας, σε κάθε παραλλαγή που βολεύει. Πού κολλάει το τραγουδάκι θα αναρωτιέσαι τώρα. Είχα γράψει και παλιότερα πως ότι μικρό, χαζό και πιθανόν ασήμαντο για κάποιον που δεν έχει γίνει ακόμα γονιός για μένα είναι big thing! Έτσι και το "κου-πε-πε". Μετά απο μήνες που οι γιαγιάδες του, του το τραγουδάν (δίχως αποτέλεσμα και καμιά απόκριση) αλλά και τις επίμονες προσπάθειες της zagi μου τον τελευταίο καιρό (επίσης χωρίς αποτέλεσμα), ξαφνικά το Σάββατο, ΜΠΑΜ! Ένα μικρό στρουμπουλό χεράκι άρχισε να κάνει "κου-πε-πε"! Αμάν τρέλα και χαμός! Μόλις είχαμε ξυπνήσει και ο μικρός φυσικά όπως κάθε πρωΐ ήταν ανάμεσα μας (άλλο που δεν θέλουμε..).
Αισθάνθηκα κάποιον να μου σηκώνει το χέρι. Ανοίγω τα μάτια και τον βλέπω, αγουροξυπνημένο αναμαλλιασμένο και στρουμπουλό μέσα στο άσπρο κολλητό του φορμάκι (θεϊκή εικόνα), να κάθεται ανάμεσα μας και να έχει πιάσει με το χεράκι του το δάχτυλο μου, μάλλον προσπαθώντας να με ξυπνήσει για να παίξουμε. Η ώρα ήταν 8 το πρωΐ και τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Ξύπνησα τη zagi μου και αυτή για να τον κοιμήσει άρχισε να του τραγουδά το "κου-πε-πε". Κι εκεί που περιμέναμε να ζαλιστεί και να ξανακοιμηθεί, αρχίζει να κουνά τα στρουμπουλά του χεράκια στο ρυθμό! Απο προχθές που το κατάφερε το κάνει συνέχεια πλέον. Τώρα θα μου πείς "σιγά τα ωα" και θα σου πώ  "τί λές ρε;;".
Το κούνημα με τα χεράκια του είναι η πρώτη ουσιαστική επικοινωνία που είχαμε ως τώρα. Η πρώτη φορά που του ζητάμε να κάνει κάτι και το κάνει. Δεν το λές και λίγο....


* Κι επειδή αυτά εγώ δεν τ'αφήνω έτσι, έψαξα λοιπόν και βρήκα ότι το κου-πε-πε έρχεται από τη μακρινή αρχαιότητα, όταν οι Αχαιές μητέρες κοίλαιναν, λέει, τη χούφτα τους, την έδειχναν στο βρέφος και του έλεγαν: κούπα, παι! κούπα,παι !