Αυτό το blog το σκέφτομαι εδώ και μήνες.
Απο τη μέρα που έμαθα ότι θα γίνω μπαμπάς για την ακρίβεια.
Δεν είχα ιδέα βέβαια για το τί θέλω να γράφω και (ίσως) να μοιράζομαι. Στην αρχή σκεφτόμουν να έχει τη μορφή ημερολογίου, να καταγράφω όλα όσα γίνονται κατα τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Τις εξετάσεις που κάναμε, τη χαρά μας όταν βλέπαμε πώς μεγαλώνει, την πρώτη φορά που ακούσαμε τον χτύπο της καρδούλας του, το πόσο περίεργο και ταυτόχρονα μαγικό μας φαινόταν το πώς κουνούσε τα χεράκια και τα ποδαράκια του ένα πλασματάκι μερικών εκατοστών. Μετά για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο δεν μου φάνηκε και τόσο ενδιαφέρον αυτό. Και δώστου ξανά να σκέφτομαι τί να είναι και πώς να είναι. Και μετά το μυαλό μου κόλλησε και δεν μπορούσα να σκεφτώ έναν τίτλο για το blog. Σκέφτηκα πολλά ονόματα, τελικά κανένα δε μου άρεσε, κανένα δεν μου ταίριαζε. Το άφησα κι αυτό (έχω ένα θέμα με την αναβλητικότητα μου...)
Και οι μήνες περνούσαν, και μια μέρα, Τρίτη ήταν, 8 Μαρτίου 2011, έγινα μπαμπάς! Έτσι ξαφνικά! Μα πόσο ξαφνικά! Απο μια τυπική επίσκεψη στον γυναικολόγο καταλήξαμε στη κλινική για να γεννήσουμε! Μας τρόμαξε λίγο tobebakimou αλλά τελικά όλα πήγαν καλά.
Πότε είχαν περάσει οι 9 μήνες (8και κάτι ψιλά στη περίπτωση μας), δεν πήρα χαμπάρι. Και ξαφνικά το πλασματάκι που με κλωτσούσε, που έκανε αυτά τα απίστευτα εξογκώματα στη κοιλιά, που τιναζόταν τρομαγμένο όταν φιλούσα τη κοιλίτσα της μαμάς του, ήταν στα χέρια μου. Και ήταν τόσο όμορφος! Κοιτούσα τα χεράκια του, τα ποδαράκια του και προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω καταρχήν πώς χωρούσε μέσα στη γυναίκα μου και κατα δεύτερον εαν όντως είναι αληθινό. Τόσο μικρό, τόσο αθώο, με κοιτούσε με τα ματάκια του, είμαι σίγουρος ότι με αναγνώριζε απο τη φωνή και απο το άγγιγμα. Και ήταν εδώ, στα χέρια μου...
Μέσα στην απόλυτη άγνοιά μου για το τί εστί να είσαι μπαμπάς (τουλάχιστον μπαμπάς του τύπου που εγώ θέλω να είμαι), σκέφτηκα ότι τώρα που γεννήθηκε θα είναι καλύτερο να ξεκινήσω το blog μου. Φυσικά χρόνος για τέτοια πράγματα δεν υπήρχε ούτε για δείγμα. Δεν έφυγε ποτέ απο το μυαλό μου βέβαια. Απλά το...ανέβαλα για λίγο (αυτό πάει στα περί αναβλητικότητας που έλεγα λίγο πιο πάνω; Ναι, εκεί)!
Και δώστου καινούργια τρεξίματα. Να βρείς καρότσι, να βρείς καρεκλάκι για το αυτοκίνητο, να αγοράσεις χίλια δυο πραγματάκια, ρουχαλάκια, μπιμπερό (αχρείαστα μας βγήκαν, αλλά αυτό είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία, θα την πώ άλλη φορά), πιπίλες (επίσης αχρείαστες). Λεφτά απο δώ, λεφτά απο κεί, για πράγματα που στην ουσία θα τα χρησιμοποιήσεις 2-3 μήνες maximum και μετά άντε να βρείς χώρο να τα αποθηκεύσεις (γιατί δεν σου κάνει καρδιά να τα πετάξεις, αφού αποκτούν και συναισθηματική αξία πια).
Και μέσα σε όλα αυτά βάλε τους κολικούς, τα ξενύχτια, τη κούραση, αλλά πάνω απ'όλα την πλήρη άγνοια για το τί θέλει ένα μωρό όταν κλαίει και βάλε με το μυαλό σου. Πού να βρείς κουράγιο να blogάρεις; Και οι μήνες περνούσαν.
Και ήρθε ο Αύγουστος που είχαμε κανονίσει να τον βαφτίσουμε κιόλας!
Γιώργος ο κύριος, όπως τον παππού του. Μέχρι τότε, τον φωνάζαμε μπεμπάκι!
Και στο μυαλό μου πάντα ότι όλα αυτά ρε γαμώτο θα έπρεπε κάπου να τα καταγράφω, σκεφτόμουν πόσο ωραίο θα ήταν γι'αυτόν όταν μεγαλώσει, να μπορεί να διαβάσει και να μάθει απο πρώτο χέρι πώς ήταν ο μπαμπάς και η μαμά τότε, όταν αυτός ήταν μικρούλης. Τί αγωνίες είχαν, τί φόβους, τί σκέψεις, τί όνειρα.
Και ξαφνικά, μια μέρα, μου ήρθε ο τίτλος του blog! Ναι, θα λέγεται "to bebaki mou".
Για κάποιον λόγο, ξεκλείδωσε το μυαλό μου βρίσκοντας τον τίτλο.
Άλλωστε πάντα θα είναι το μπεμπάκι μας.
Και αυτές είναι οι ιστορίες του (και όχι μόνο), μέσα απο τα μάτια του μπαμπά του....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου